شاهزاده محمد بن زید (ع

یادش بخیر کودکی زمانی که مادر های ما صبح آرد را خمیر کرده و بر سر تنور هیزم جمع می کردند و تنور را آتش می کردند زمانی که هیزم تبدیل به زغال می شد خمیر ها را بر سر تنور می بردند و با هم و در کنار هم و با کمک هم نان می پختند و نانی که از تنور بیرون می آمد علاوه بر عطر نان ,عطر صمیمیت ,دوستی , مهربانی درآن  اوج می زد به گونه ای که سیاهی اطراف تنور به چشم نمی آمد .

و ما با شیطنت های کودکانه به سر تنور می رفتیم و مادرانمان برایمان نانهای کوچک می پختند و به ما می دادند و ما کودکی را با مهربانی مادرانمان گذارنده ایم .

نان تازه بر سر سفرهای ساده نشان از همت مادرانمان داشت .زندگی ساده نشان از با هم بودن ونشان از صمیمیت .

حال به چه روزی افتاده ایم که برای سلام کردن به بزرگان خود تکبر می ورزیم و حرمتها را از بین می بریم باید بدانیم بزرگان ما میراث ما هستند آنان کسانی هستند که سختی را تحمل کرده اند .آنان کسانی هستند که ما در کودکی احساس نمی کردیم که با چه سختی و مشقتی از میراث ما نگهداری و حفاظت می کنند .

پیامبر (ص) می فرماید

هر کس فضیلت ومقام یک بزرگ را به خاطر سن وسالش بشناسد و او را مورد احترام قرار دهد خداوند متعال او را از هراس و نگرانی روز قیامت ایمن می دارد

حال باید کمی تامل کنیم که آیا احترام به بزرگان واجب نیست.